සිරිපා කරුණාව

මෙදා පාර සිරිපා කරුණා කරද්දී ඇහුන කවි ටිකක් කොටා දාන්න හිතුනා.

අග්ගල කං - ඩෝං පුතා
හෙලේ නගිං - ඩෝං පුතා
නඩේ ගුරා - හරිම හොරා
අග්ගල ටික - හොරා කාල

වයි වයි වයි කරුණාවයි
ටයි ටයි ටයි දෙවි පිහිටයි

කිරි කෝඩුත් වන්දවන්න
දඬු කෝඩුත් වන්දවන්න
අලුත් ජෝඩු එක්  කරන්න
පරණ ජෝඩු විසි කරන්න

වඳින්න යන මේ නඩේට - සුමන සමන් දෙවි පිහිටයි
වැඳල බහින මේ නඩේට - සම්මා සම්බුදු සරණයි
එහෙම කියුව ඒ අයියට - පහළ කඩෙන් ප්ලේන්ටියයි

ඉස්සර මිනිස්සු තුන් සරණේ කවි කිව්වේ තමන්ගේ විඩාව නිවා ගන්න සහ ශ්‍රද්ධාව නිසයි. අලුතින් වෙනස් කරපු කවි කෙනෙක්ට වැරදියට පේන්නත් පුළුවන් උනත් ඉතින් මේවා ඇහුවමත් ගමන් මහන්සිය නම් නැති වෙනවා නේද  :)

හිච්චි එකී කාලේ

කූඹිච්චි පහ වසරට වෙනකල් ගියේ ගමේ ඉස්කෝලෙට.ඒ කාලේ කූඹිච්චිගේ යාළුවො උනේ දිලිනියි, චන්ද්‍රායි , ගයාත්‍රියි.එයාලගෙන් දිලිනිගෙයි, චන්ද්‍රාගෙයි ගෙවල් තිබුනෙත් කූඹිච්චිගෙ ගෙදරට යන පාරෙමයි. ඒ කාලේ උදේට තාත්තා ඉස්කෝලේ ලඟට ගිහින් බැස්සුවට හවසට ගෙදර ආවේ යාළුවො කට්ටියත් එක්ක පයින් තමයි. ඒ එද්දී අපි එන්නේ ප්‍රධාන පාරෙන් නෙවෙයි. ගම්මැද්ද පාර කියලා තිබුනා රවී අයියගේ පාරජම්බුල බැලුම් වලින් වහන් වෙලා කරදරයක් නැතුව ටිකක් ගස් කොලන් මැදින් එන්න පුළුවන් පොඩි පාරක්. පාර දෙපැත්තේ තියන වෙරළු, ලොවි, කිරිල්ල , බිං පොල් විතරක් නෙවෙයි ගඳපාන ගෙඩි වලිනුත් බඩ පුරෝගෙනයි අපි ගෙදර එන්නේ. ඒ අතරෙන් ලොවි කඩා ගත්තේ නම් ටිකක් අමාරුවෙන්. ලොවි ගහ තිබුනේ චන්ද්‍රලගේ ගෙවල් කිට්ටුව. ඒ ගෙදර ටිකක් සැර ආච්චි කෙනෙක් හිටියා. ඉතින් එක්කෙනෙක් ඔත්තු බලන අතරේ තමයි අනිත් දෙන්නා ලොවි කැඩුවේ. 

මේ කාලේ වගේම ඉස්සරත් අපි ආසම විෂය උනේ ඉංගිරිසිය. ටීචර් ඉංගිරිසි උගන්නද්දී අපි හතර දෙනා පන්තියේ අන්තිම පේලියට වෙලා සබීතා, මාලනී සෙල්ලම දානවා. සබීතා, මාලනී සෙල්ලම කිව්වේ අර තුන්ඩු වල නම් ලියලා එක ජාතියෙන් තුන්ඩු තුනක් සෙට් වෙනකල් මාරු කර ගන්න සෙල්ලම. එහෙම නැත්නම් පැන්සල් රෝල් කරනවා.ඔන්න ඔහොමයි අපි ඉංගිරිසි ඉගෙන ගත්තේ. 

ඒ කාලේ උදේ රැස්වීමේදී අපේ පන්තියේ ගෑල්ළමයෙක් නට නටා කියන සින්දුවක් මට තාම මතකයි.

"කුඩා බාගේ අරන් කඳු පාර උඩින් කපු මාම අපේ ගෙට එනවා
ලොකු නැන්ද පාන්දර බැද්ද කැවුම් පෙති රහද සැකක් මතු වෙනවා 
නන නනනන නන - නන නනනන නන - නන නනනන නනන නනා"

අනේ මන්දා මුන් පොඩි කමට කියන සින්දු, පහේ සිස්සත්තේ කරල වත් නෑ එතකොට. 

ඔන්න ඉතින් සිස්සත්තේ ඉවර වෙලා 6 වසරට වෙලා ඉඳිද්දී නිවාසාන්තර තරඟ තියෙන කාලෙකුත් ආවා. එක දවසක් ඉස්කෝලේ ඇරෙන්න කිට්ටුව නිවාස රැස්වීම් තිබුනා. ගයාත්‍රි නම් දුවන්න ඉන්න නිසා එයා රැස්වීමට ගියා. අපි තුන් දෙනා කම්මැලි කමේ ඇවිද ඇවිද ඉඳිද්දී දැක්ක අයියලා අක්කලා ඉස්කෝලේ කම්බි වැටකින් පැනලා ගෙවල් වල යනවා. 
ගියේ ගෙවල් වලද කියන්න නම් මම හරියටම දන්නේ නෑ ඔන්න. ඉතින් අපි තුන් දෙනාත් බෑග් අරන් ආව ගෙදර යන්න හිතන්. 
මම තමයි ඉස්සෙල්ලමපනින්න ගියේ. පැනපු ගමන් අහු උනේ නැතෑ සිස්ස නායක අයියා කෙනෙකුට. බටු ඇට සයිස් කෙල්ලෙක් කොහොම ආයෙත් අතනින් ඇතුලට පනින්නද? අනේ ඉතින් ආයෙත් පාර දිගේ ඇවිත් ගේට්ටුවෙන්ම ඇතුලට එද්දී අරඅයියාඉන්නවා ගේට්ටුව ලඟට වෙලා. අයියන්ඩි සැරෙන් අහපි පන්තිය මොකද්ද කියලා. අනේ බොරුවක් කියන්න හිතන් කිව්වේ නෑ සත්තයි මට පුරුද්දට කියවුනේ 5-B කියලා.
ඊට පස්සේ දවසක උදේ රැස්වීමේදී නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිතුමිය කියනවා ඉස්කෝලේ සමහර ළමයි කරන වැඩ නිසා ඉස්කෝලේ නමට වෙන්නේ හරියට කිරි හට්ටියට ගොම බින්දුවක් වැටුනා වගේ දෙයක් කියලා. ඔන්න ඉතින් දැන් මගේ කකුල් දෙක මැන්ඩලින් ගහනවා. ඊට පස්සේ පන්තියේ ඉඳිද්දී සිස්ස නායකයෙක් පන්තියට එන එන සැරේට මගේ අතිජාත යාළුවො තුන් දෙනා මාව බය කරනවා මාව ඔපීසියටඅරන් යන්නයි එන්නේ කියලා. මගේ පුරුවේ පිනකටද මන්දා එහෙම අකරතැබ්බයක් නම් උනේ නෑ. අනේ ඉතින් තේරෙන තරම කියන්නේ ලඟක් වෙනකල්ම මම හිතාගෙන හිටියේ අර ගොම බින්දුව මමයි කියලා. 

ඔන්න ඉතින් කාලය ගෙවිලා ගිහින් සිස්සත්ත ප්‍රතිඵල එහෙමත් ඇවිත් ඒ ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙන කාලෙත් ආවා.දැන් ඉතින් කට්ටිය දිගට හරහට ඔටෝ ලියනවා. මටත් තිබුනා මමම හදා ගත්තු ඔටෝ එකක්. ඒකට බ්‍රවුන් පේපර් කවරෙකුත් දාලා ලංකා බැංකුවෙන් ලැබුණු දින දර්ශනයක හිටපු මුවෝ දෙන්නෙකුගේ පින්තුරෙකුත් අලවලයි තිබුනේ. ඉතින් අපිට කවි සිතුවිලි එහෙම නැති නිසා හැමෝගෙම ඔටෝ වල ලියන්නේ 'ඉගෙනීම කටු අත්තකි - එහි ඵලය මල් අත්තකි', එහෙම නැත්නම් අන්තිම පේලියේ 'සිනි වලට කුඹි වහල මරියෝ මරියෝ - සමරු පොතේ පිටු ඉවරයි චෙරියෝ චෙරියෝ' වගේ ඒවා.
හැමදාමත් මේවම ලියලා හරි යන්නේ නැති නිසා දවසක් දිලිනි ඔන්න එයාගේ කවුදෝ අක්කා කෙනෙක්ගේ ඔටෝ එකකින් කොපි කරන් ආව ලස්සන නිසඳැස් ටිකක්. අපිත් ඉතින් දිගට හරහට අපි ලියපුවා වගේ ඔව්වා කොපි පේස්ට් කරා. එයින් එකක් පටන් අරන් තිබුනේ 'ළයාදර ලසන්ති' කියලා. වැඩේ කියන්නේ අපි හතර දෙනාටම ඔය වචන දෙකේ තේරුම තේරුනේ නැති එකනේ. ලසන්ති කියන්නේ කාගේ හරි නමක්දෝ කියලත් හිතිලා ආයෙත් ඉතින් වචන දෙකම පටන් ගන්නෙත් එකම අකුරෙන් නිසා මොකක් හරි ලස්සන ආමන්ත්‍රණයක් වෙන්න ඇති කියලා හිතන් ඒක එහෙමම පේස්ට් කරා. මෙන්න බොලේ ඊට පස්සේ දවසේ දිලිනි ගම පීරලා හොයන් එනවා ලසන්ති කියන්නේ කවුදෝ අක්කා කෙනෙකුගේ නමක් කියලා.  

• 0

ආදරණිය ආත්තම්මේ

ඔබ යලිත් නොඑන්නම ගිහින් අවුරුදු තුනකුත් ගෙවිලා ගිහින්...

ආත්තම්මගෙ මේ පින්තූරේ ගත්තේ කතරගම කිරි වෙහෙර ලඟදි.

එදා උදෙන්ම අපේ ගෙදර හැමෝම මාතර බෝධියත් වැඳගෙන පිටත් වුනේ කතරගම යන්න. කතරගමට යද්දී ගිනි දවල්. එළියේ ඇවිදින්න බැරි තරමට පිච්චෙනවා. එදා කතරගම කිරි වෙහෙර ලඟදි ගනිපු ආත්තම්මගෙ මේ පින්තුරේ දකිද්දි දැනෙන්නෙ ආත්තම්ම තාමත් අපේ ලඟින්ම ඉන්නවා වගේ. බුදුන් වැඳලා ඉවර වෙලා අපිට එළියටවත් බහින්න හිතෙන්නෙ නැති අර ගිනි ගහන අවුවෙම ආත්තම්මා චෛත්‍ය පාමුලට ගිහින් නළල බිම තියල වැන්දා.

අපි තිස්සමහාරාමෙට යද්දී නම් හරිම සනීප හුළඟක් තිබුනෙ හවස් වෙලා නිසා. ආත්තම්මා තිස්සමහාරාමේ චෛත්‍ය වටේටම ඇවිද්දා. බුදුන් වැඳලා ඉවර වෙලා එද්දී පොඩි ළමයි කට්ටියක් ඝාන්ඨාරෙ ගහනවා. ආත්තම්මත් එතනට ගිහින් ගාථාවක් කිය කියා ඝාන්ඨාරෙ ගහලා එන ගමන් මගෙන් ඇහුවා 'දූ දන්නවයි ඝාන්ඨාර පූජ කරන ගාථාව ? ' කියලා. මම 'නෑ' කියලා කිව්වම ආත්තම්මා මට ඇහෙන්න ආයෙත් ඒ  ගාථාව කිව්වා. එදා රෑ ගෙදර එද්දි ආත්තම්ම මගේ උකුල උඩ නිදාගෙන ආවෙ. ආත්තම්මට සීතලයි කිව්වම මම ආත්තම්මගේ සාරි පොටෙන්ම පෙරෙව්වා.

ඊළඟ දවසේ උදෙන්ම මම කොළඹ ආවෙ කාලෙකට පස්සෙ කැම්පස් එකේ යාලුවෝ කට්ටිය හමු වෙන්න කතා කරගෙන හිටිය නිසා.  මම එන්න ලේස්ති වෙලා ආත්තම්මට වඳින්න යද්දි ආත්තම්මා මුණ හෝදනවා. වෙනදා වගේම ආත්තම්මට වැඳලා නළලත් ඉඹලා එද්දි ආත්තම්මත් මගේ අතින් අල්ලගෙන ගෙදර ඉස්සරහට ආවා. ආත්තම්මා එදා උදේ මිදුලත් අතු ගාලා තිබුනා. ඒත් එදා හවසම ආත්තම්මා වැටිලා තිබුනා, ආයෙත් නොනැගිටින්නම...

ආත්තම්මව බලපු ගෙදර ළඟ දොස්තර අයියා කිව්වෙ ඔළුවෙ  ලේ කැටියක් හිර වෙලා කියලා. එදා ඉඳන් දවස් අටක්ම මගේ ආත්තම්මා ඇස් අරින්නේ නැතුව, කතා කරන්නේ නැතුව, නැගිටින්නේ නැතුව ඇඳටම වෙලා හිටියා. ආත්තම්මගේ දකුණු අතයි, කකුලයි පණ නැති වෙලයි තිබුනේ. ඒ දවස් ටිකේ ගෙදර හැමෝම ගොඩක් ආදරෙන් ආත්තම්මව බලා ගත්තෙ පුංචි දරුවෙක්ව බලා ගන්නව වගේ. හෙමින් සැරේ අත් කකුල් හොලවද්දී අපි හිතුව ආත්තම්ම ආයෙත් සනීප වෙලා ඉස්සර වගේම අපේ ලඟින් ඉඳීවි කියලා. අම්මා ආත්තම්මගෙ කොණ්ඩෙ කපන්න හැදුවම මම කපන්න දුන්නෙ නැත්තෙ සනීප වුනාට පස්සේ ආත්තම්මා කොණ්ඩෙ නැතුව ගෙදරින් එළියටවත් බහින එකක් නෑ කියල හිතලයි.

ආත්තම්මා අසනීපෙන් කියල දැන ගනිපු පන්සලේ හාමුදුරුවෝ අපේ ගෙදරට වැඩම කරලා පිරිත් කිව්වා. ආත්තම්මට කතා කරන්න බැරි උනාට කියන දේවල් ඇහෙනවා ඇති කියලා හිතලා හැමදාම වගේ රෑට රේඩියෝවේ බණ, පිරිත් දාල දුන්නා. මට පුළුවන් වෙලාවට ආත්තම්මා ළඟ ඉඳන් ආත්තම්ම හැමදාම වගේ කියවන 'වන්දනා ගාථා' පොත ආත්තම්මට ඇහෙන්න කියෙව්වා.

ආත්තම්මා වෙනදට  'වන්දනා ගාථා' පොත ඉවර වෙනකල්ම කියවන්නෙ ඒකේ දරුවන්ටත් සෙත් පතලා තියනවා කියලා. ඒකේ අන්තිමට තියනවා 'හදා ගත් ගේ පැලට දරු මුණුපුරන් හට දම් රුවනේ සරණයි' කියලා පේළියක්...

ඒ දවස් ටිකේම අම්මයි, අක්කයි, මමයි මාරුවෙන් මාරුවට නිවාඩු දදා ආත්තම්මා ළඟ හිටියා. අන්තිම දවසේ නිවාඩු දැම්මෙ මම. එදා මම උදේම ආත්තම්මගෙ කිරි එක පෙව්වා. ඊට පස්සේ රෙදි කෑල්ලක් තෙමලා ආත්තම්මගෙ ඇඟ පිහ දැම්මා. ඇඳුම් මාරු කරලා බෙඩ් ෂීට්, කොට්ට උර මාරු කළා. ඒවා සෝදන අතරෙ මල්ලිට කියලා දෙළුම් එකක් හදල පෙවෙව්වා. මගේ වැඩ ඉවර කරලා ඇවිත් ඉතිරි දෙළුම් ටිකත් පොවලා, ආත්තම්මට දවල්ට පොවන්න සුප් එකකුත් ලිපේ තියලයි මම උදේට කන්න ගත්තේ. එතකොට වෙලාව උදේ එකොළහට වගේ ඇති. මම උදේට කෑවෙත් ආත්තම්මා ලඟට වෙලා.

ටික වෙලාවක් යද්දී මට හිතුනා ආත්තම්මා හුස්ම ගන්නේ අමාරුවෙන් කියලා. වෙනදට වඩා ලොකු සද්දයක් ආව හුස්ම ගනිද්දී. ගෙදර ළඟ ඉන්න දොස්තර  අයියා ඇවිත් බලලා කිව්වා මෙහෙම වෙන්නේ නැති වෙන්න ලං උනාම කියලා. ආත්තම්මාගේ ඇස් වල කළු ඉංගිරියාව ගොඩක් ලොකු වෙලා තිබුනා. ඒ වෙද්දී සැරින් සැරේට ආත්තම්මාගේ කටට  කළු පාටින්  ලේ පිරෙන්න අරන් තිබුනේ. මම පුංචි රෙදි කෑලි වලින් ඒවා අයින් කර කර ලඟටම වෙලා හිටියා.

ඊට පස්සේ ආත්තම්මව සීතල වෙන්න ගත්තා. කාමරේ ජනෙල් වහලා මල්ලියි මමයි දෙන්නා ආත්තම්මගේ අත් කකුල් අතගෑවා උණුසුම් වෙන්න. ටික වෙලාවකින් අම්මයි තාත්තයිත් ගෙදර ආවා. ආත්තම්මාගේ ඇහැකින් කඳුළු බින්දුවකුත් බේරුනා. එක සැරේටම ආත්තම්මා ලොකු හුස්මක් පහළ දාලා එහෙමම හිටියා. මට දැනුනේ මගේ හුස්ම නැවතුනා වගේ. මම 'ආත්තේ' කියලා ආත්තම්මගේ පපුව හයියෙන් අතගෑවා. ආත්තම්මා තව එකම එක සැරයක් විතරයි  හුස්ම ගත්තේ...

අපේ ගෙදරින් මම ගොඩක්ම ලඟින් හිටියේ ආත්තම්මට. වෙන එකක් තියා මම නිදා ගත්තෙත් ආත්තම්මා ළඟ. අපේ ආත්තම්මා හරිම පුදුම චරිතයක්. ආත්තම්මට දරුවෙකුට හිටියේ මගේ තාත්ත විතරක් උනාට ආත්තම්මා හැමෝටම සැලකුවේ තමන්ගේම දරුවන්ට වගේ. එක නිසා වෙන්න ඇති අනිත් හැමෝමත් ආත්තම්මට ගොඩක්ම ආදරේ කලේ.

අවුරුදු අනු හයකට කිට්ටු වෙලත් ආත්තම්මා හොඳ සනීපෙන් හිටියේ. ආත්තම්මගෙ ඇඳුම් පවා සෝද ගත්තෙ ආත්තම්මමයි. හිටපු ගමන් අපිව දාලා ගියාම ආත්තම්මා  නැතුව ජිවත් වෙන්නේ කොහොමද කියල මට හිතා ගන්න බැරි උනා. ආත්තම්මව ගෙදරින් අරන් යද්දී මම කිව්වා 'ගිහින් එන්න ආත්තේ' කියලා. ඒ කවදාක හරි අපි කාගේ හරි දරුවෙක් වෙලා හරි අපේ ආත්තම්මා අපි ලඟට එයි කියන බලාපොරොත්තුවෙන්...

තිස්සමහාරාමේ චෛත්‍ය වටේටම අපිත් එක්ක හොඳට ඇවිදලා ඊලග දවසේ නැගිටගන්නවත් බැරුව ඇඳටම වැටුණු මගේ ආත්තම්මා අපිට ඒ කියලා දුන්නේ ජිවිතේ අනිත්‍ය බවම නෙවෙයිද ...?

ආත්තම්මේ ...

කොහොම හිටියද

අවුරුදු දෙකක්ම
ඔබව නොදැක
ඔබේ කට හඬ නොඅස...

ඉස්සර නම් හැමදාමත්
සිකුරාද වෙනකන් ඉන්නේ
ගෙදර දුවන්න ආසාවෙන්
ඔබව බලන්න
ඉගුරු ඉස්කෝතුත් අරන්

ඔබත් බලන් හිටියා
එදාට අපි හැමෝම
ගෙදර එනකන්

ඉස්සර වගේ
නියපොතු ටික කපල දෙන්න
බුලත් කොටලා දෙන්න
පෝයට සිල් ගන්න එක්කන් යන්න
ලැබෙන්නේ නෑ  කවදාවත්

ඔබට කියන්න
අලුත් ආරංචි ගොඩයි
ඒවා ඇහුවනම් ඔබ කියයි
'අනේ යසයි' කියලා
ඒත් කොහොම කියන්නද
ඔබ ගිහින් යලිත් නොඑන්නම

අනේ ආත්තම්මේ
ආසයි තව එකම සැරයක්
ඔබේ හඬින් අහන්න
'පොඩි දුවේ' කියලා
ඒ තරම් ආදරෙන් ...

පුංචි පුතේ...

එකෝමත් එක දවසක

පුංචි පැටියෙක්ව බලන්න කොච්චර අසාවෙන් හිටිය උනත්

ඒ ගමන චුට්ටක් පමා කරලා

චුටි පැටියගෙ පුංචියි මාමයි දෙන්නා

බෝධිය ලඟ නැවතුනා,

පැටියා පරිස්සමින් මේ ලෝකෙට ආව සතුටට

බෝධියට පඬුරක් දාලම යන්න ...

එදා බෝධිය ලඟ ලොකු පින්කමක්

පාර දෙපැත්තෙ පහන් දහස් ගණනක්...   

පුතාගේ  පුංචියි මාමයිත් ගොඩක් ආසාවෙන් ඒ පහන් පත්තු කලා

පහන් වලින් ලැබෙන එළිය දිහා බලල සතුටු උනා

චුටි පුතු පැටියා අපේ ජිවිත වලට ගෙනාපු ආලෝකය

ඒ පහන් වල ආලෝකය වගේමයි...

පුතා නිසා ආත්තම්මාගේ සීයගේ මුණේ තියෙන හිනාව දැක්කම

පුතා නොදැනම කොච්චර ලොකු පිනක් කරගන්නවද කියලා හිතෙනවා

හැම දෙයක්ම අද ඊයේ වගේ දැනුනත්

නොදැනීම අවුරුද්දකුත් ගත වෙලා ගිහින්

අපි හැමෝගෙම ජිවිත වලට සතුට ගෙනාපු මගේ චුටි මැණිකට සුභම සුභ උපන්දිනයක් වේවා !!!

ආසයි ලියන්න

ආසයි ලියන්න

ලස්සනට මොනවහරි
ඒත් මම හිතන්නෙ
කියවන්න කොච්චර ආස උනත්
මගේ ලිවීමේ හැකියාව නම්
අන්තිමම අන්තිමයි !!!